Pierwsze naloty miały miejsce 1 września w 1939 roku.  Nie podejrzewano wtedy, iż planowała jest zagłada ludności żydowskiej. Wiele zamożnych rodzin zaczęło szukać innego miejsca zamieszkania już kilka dni po ataku. Niektórzy mieszkańcy zaczęli uciekać do Gąbina. Sytuacja stawała się coraz bardziej niestabilna.  Niemieccy żołnierze napadali na domy żydowskie. Niedługo, bo 15 lutego w 1940 roku, wydane zostało rozporządzenie, w którym zapisany był nakaz noszenia odznaki przez ludność żydowską.

1 września w 1940 roku w Płocku powstało getto. Obejmowało one ulicę Kwiatka, Tylną, Jerozolimską oraz Synagogalną. Początkowo getto miało charakter otwarty.  Bram strzegli żołnierze niemieccy. W niedługim czasie, Niemcy zaczęli znęcać się nad ludnością żydowską. Zatrzymywano ludzi na ulicy, chcąc ich upokorzyć i poniżyć. W brutalny sposób torturowano przechodniów. 

W lutym w 1941 roku do miasta przybyły oddziały SS. Zamknięto wtedy bramy do getta, aby uniemożliwić ucieczkę.  Niedługo potem rozpoczęła się akcja likwidacji getta płockiego. Według relacji mieszkańców miasta, Niemcy wpychali Żydów do ciężarówek, a następnie wywozili do obozów koncentracyjnych.  Więźniowie byli bici i zmuszani do biegania. Celem SS było niepozostawienie żadnego Żyda czy Żydówki w Płocku. Wielu z nich wywożono również do pobliskich lasów, gdzie byli brutalnie mordowani.  

Z powodu licznych ran, wysiedlania i wszechobecnego głodu w getcie płockim zginęło wielu wybitnych płocczan. Liczba mieszkańców miasta po II wojnie światowej wynosiła zaledwie 21 tyś. 

Jeszcze przed wybuchem konfliktu, Płock był zróżnicowanym pod względem etnicznym  i narodowościowym miastem. W jednej kamienicy mieszkały  rodziny pochodzenia rosyjskiego, niemieckiego, polskiego i żydowskiego. Między mieszkańcami panowała przyjazna atmosfera, co zmieniło się wraz z nadejściem II wojny światowej.  

Autorzy: Lena Lisicka oraz Paweł Guga

SP14 w Płocku

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.