Krystyna Budnicka - ocalała z powstania

Krystyna Budnicka (ur. jako Helena Kuczer) urodziła się 8 maja 1932 roku w Warszawie. Była ósmym, czyli ostatnim dzieckiem Kuczerów. Pochodziła z religijnej rodziny, przestrzegającej żydowskich tradycji.

Nikt nie spodziewał się wybuchu II wojny światowej. Naród niemiecki uważany był za kulturalny, przestrzegający obyczajów. Nie istniał podział na ludzi oraz podludzi, a wszyscy był równi. Jak wspomina sama Krystyna Budnicka - Polacy liczyli na pomoc zachodnich sojuszników. W chwili wybuchu wojny, kobieta miała siedem lat. Dom, w którym znajdowali się Kuczerowie, znalazł się w obrębie getta.

„W piekle getta moim udziałem był nieludzki strach, głód a przede wszystkim kolejna utrata najbliższych.” - wspomina Krystyna Budnicka. Latem 1942 roku do obozu zagłady w Treblince zostali wywiezieni dwaj bracia: Baruch i Szaja wraz z rodzinami. Nie podejrzewano wtedy, iż Niemcy prowadzą operację, mającą na celu wymordowanie narodu żydowskiego. Od 1943 roku Kuczerowie ukrywali się w bunkrze przy ulicy Zamenhofa. Bunkier ten miał połączenie z kanałami ściekowymi. Stworzony przekop miał dać możliwość ewentualnego kontaktu ze stroną aryjską.

Niektórzy z braci Krystyny należeli do Żydowskiej Organizacji Bojowej, a później uczestniczyli w powstaniu w getcie warszawskim. Rodzice oraz młodsza siostra zginęli podczas ucieczki w kanale, a kilka dni później zmarł jej najmłodszy brat Jehuda. Z całej rodziny przeżyli tylko Krystyna, jej brat Rafał oraz bratowa. Mężczyzna brał udział w konspiracyjnej budowie budynku na potrzeby powstania warszawskiego. Zginął w styczniu 1944 roku, wydany przez syna dozorcy, który pomagał ocalałym. Mimo tortur nie wydał pozostałych członków rodziny.

W czasie wypędzania mieszkańców Warszawy po powstaniu, Krystyna trafiła do domu dziecka prowadzonego przez zakonnice. Tam się wychowywała do osiągnięcia 18 roku życia, a w 1956 roku ukończyła pedagogikę.

Autorzy: Lena Lisicka oraz Paweł Guga

SP14 w Płocku

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.